Als een donderslag bij heldere hemel werd daar het concept Bestuursakkoord gesloten tussen De Staat der Nederlanden en Het Openbaar Lichaam Bonaire te Kralendijk Bonaire op 14 november 2018 aan het Bestuurscollege en de Eilandsraad voorgelegd. Of men binnen een paar dagen maar even akkoord wilde gaan.
René Zwart vat dit concept Bestuursakkoord bondig samen: ‘Bonaire wacht geen harde ingreep, maar een stille coup.’ (zie voor volledige artikel – waarin ook het concept van het Bestuursakkoord: https://koninkrijksrelaties.nu/2018/11/13/geen-harde-ingreep-op-bonaire-maar-wel-vrijwillige-overdracht-van-de-macht/)
Dat er iets moet gebeuren op het eiland, is al geruime tijd duidelijk. Het lokale bestuur kun je van alles verwijten, maar niet dat zij iets gedaan heeft in de afgelopen jaren.
Die lamlendigheid heeft veel gevolgen, waaronder het gegeven dat een deel van de bevolking nog steeds in bittere armoede mag zien te overleven.
Iets wat je niet alleen op conto van die lokale bestuurders kunt bijschrijven, maar als je niet in staat bent om ook maar een hand uit te steken, is het voortdurend eenzijdig naar Den Haag wijzen goedkoop en doorzichtig.
Er valt Den Haag genoeg te verwijten. Daar is de laatste jaren voldoende over gezegd en geschreven. Het kabinet hoeft alleen maar het door haarzelf geïnitieerde rapport van de commissie Spies nog eens door te bladeren om het geheugen op te frissen.
De wijze waarop dit concept gepresenteerd wordt, laat zien dat er weinig veranderd is sinds we met bootjes de wereld rondvoeren, ergens aan land stapten en wisten te vertellen dat ook dat stukje aarde vanaf die dag van ons was.
Om mensen binnen een paar dagen iets te laten ondertekenen waarmee ze hun hele hebben en houden uit handen geven, met als dreigement het dichtdraaien van de geldkraan, laat zien dat je geen respect hebt voor de spelregels waarmee wij onze samenleving ingericht hebben.
Al sta je te popelen om in te grijpen, al kun je het niet langer aanzien hoe de boel verkwanseld wordt, al heb je alle gelijk van de hele wereld aan je zijde, je hoort die spelregels nu eenmaal in acht te nemen.
De staatssecretaris zal op het eiland ontvangen worden met verwijten over kolonisatie en bezetting, en er zal ook begrip en mildheid zijn.
Met deze stap zorgt de staatssecretaris voor nog meer verdeeldheid op het eiland. Alsof het al niet mooi genoeg is.
Wat vandaag rest is een vraag voor Den Haag. Wisten de leden van de vaste commissie Koninkrijksrelaties cq de Kamer van deze stap?
Als het antwoord daarop ontkennend is, zijn ook zij verliezers.
Het is vandaag 14 november 2018, een beetje donker, het wordt een druilerige dag. Misschien wel een verdrietige dag? Er ligt een prachtige boot aan de kade en de toeristen wandelen rond alsof er niets aan de hand is. Er lijkt ook niets aan de hand. Het is zo stil en rustig, geen mensen op de barricaden, niets van dat alles. Zouden wij wel weten wat er aan de hand is? Zouden wij wel weten dat dit de dag is dat we eigenlijk met een grote witte vlag door de straten moeten lopen? Wit, de kleur van overgave, de overgave van een ‘zwart’ Caribisch eiland……Ikki’s eiland. De tegenstellingen kunnen niet groter zijn op een dag als vandaag. Maar ja, wat is kleur….? Kleur maakt het leven zo mooi zelfs al is het ‘maar’ wit en zwart. Een piano waar de zwarte toetsen zijn uitgehaald klinkt nooit, nooit meer zoals het zou moeten. Ik wens iedereen het allerbeste en heel veel sterkte ‘pa NOS Futuro’!