Ik laat het plein voor het gebouw van de Eilandsraad achter me en wandel de stad in.
De gevleugelde uitspraak van de antiquaar bij wie ik een aantal jaren werkte, schiet me te binnen. ‘Je kan ook teveel weten’, bromde hij graag als iemand te gretig zijn kennis rondstrooide.
Niet veel is veranderd, hoor. Geef me geen pen en papier om de onvolkomenheden op deze aardbol op te sommen. Ik weet dat het niet mag, maar heimelijk glimlach ik soms nog als het journaal ingegooide glazen en rokende auto’s laat zien.
Ik weet nu meer. De revolutie mikt vaak verkeerd. De auto en de winkel zijn onschuldig.
Dat is nog tot daaraan toe.
Het is treuriger. Ik weet nu dat na de lente de zomer komt als je geluk hebt.
Vaker kiest de natuur een grilliger weg en volgt direct de herfst. Slaat ze de zomer zomaar over.
Het mooie van de revolutie, schrijft Canetti, zit hem in die ene minuut, dat kleine vonkje, de kern waarmee het begint. Daarin zit het ingrediënt waar we het mee moeten doen. Hoop. Hoe naïef ook. Zonder hoop verandert er niks.
Een bluesy nummer klinkt uit een café als ik naar de volgende afspraak kuier. Ook dat nog, glimlach ik.
Was ik achttien stond ik vooraan. Nu verschuil ik me achter woorden, praatjes en ideeën.