De telefoon gaat. ‘Wat hoor ik nu?’, roept Ikki. ‘Dat weet ik niet’, zeg ik. ‘Was je van plan te komen?’ ‘Ja, maar ik weet nog niet precies wanneer.’ Ikki lacht. ‘Dan is het goed.’ ‘Hoe bedoel je?’, vraag ik. ‘Ik ben er nu een paar weken niet. Dus mag je niet komen.’ Dat ik mijn plek weet.

We zijn een dag op bezoek bij de archivaris van de congregatie, de hoogleraar em. en ik. We bekijken de collectie schoolboekjes waarmee de missionarissen de Congolese kinderen indertijd de basisvaardigheden van lezen en schrijven bijbrachten. Terwijl de heren zich buigen over een tekst, wandel ik naar de kasten waar dozenvol glasnegatieven staan. Van Papua Nieuw Guinea tot Brazilië, van… Lees verder »

We raken in gesprek op het terras waar ik al een tijdje wat naar de oceaan zit te staren. Ze vertelt dat ze hier voor zes maanden is. Een half jaar van huis. En voor het eerst zo ver weg. ‘Ik wist niet zo goed wat ik moest doen na school. Mijn ouders vonden dat ik maar een jaartje moest… Lees verder »

Omdat die toren van Babylon indertijd niet afgemaakt is, zitten we met ruim 7000 talen op deze aarde. Iedere veertien dagen verdwijnt er ergens op de wereld een taal, lees je vaak. Als we dit feit voor waar aannemen, betekent het dat in de afgelopen tien jaar 240 talen het loodje hebben gelegd. Je kunt je natuurlijk afvragen of het… Lees verder »