Antilliaans Dagblad
De staatssecretaris van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, mevrouw Tamara van Ark, heeft het wat verbruid bij gedeputeerde Nina den Heyer. De opwinding van mevrouw Den Heyer is veroorzaakt door het antwoord van de staatssecretaris op vragen van de Tweede Kamer over het ijkpunt sociaal minimum Caribisch Nederland.
Het is ondertussen een vertrouwd thema: de armoede op Ikki’s eiland. Op het gevaar af dat de lezer zo langzamerhand moe is van het onderwerp, aarzel ik om er weer een stukje over te schrijven. Tegelijkertijd moet ik toch ook mijn humeur in de gaten houden en niet alles opkroppen.
De staatssecretaris behaagt het nu om de bedragen uit het rapport van Regioplan maar niet langer als uitgangspunt te nemen voor dat beroemde ijkpunt. Want ja, dat zou betekenen dat het wettelijk minimumloon en de uitkeringen substantieel verhoogd moeten worden.
‘Dit (een verhoging) brengt risico’s voor de economie en de arbeidsmarkt met zich mee’, weet mevrouw Van Ark. Dus ‘kun je beter de kosten van levensonderhoud tot een redelijk niveau terugbrengen en tegelijkertijd de inkomens wat verhogen, wat leidt tot een lager sociaal minimum.’
Wel geeft de staatssecretaris toe dat het door SZW vastgestelde minimum geen goed beeld geeft van de kloof die burgers ‘ervaren’ tussen inkomsten en kosten van levensonderhoud.
Mevrouw Van Ark, de burgers ‘ervaren’ die kloof omdat ze niet zo goed weten hoe ze een maaltijd op tafel moeten toveren.
Natuurlijk het is eenvoudiger om de dochter van een Angolese dictator tot de rijkste vrouw van het Afrikaanse continent te bombarderen door haar gebruik te laten maken van Amsterdamse Zuidas constructies, dan de inwoners van Caribisch Nederland een fatsoenlijk inkomen te geven. Dat snap ik ook wel.
Maar kom niet aan met ‘risico’s voor de economie en de arbeidsmarkt’. Of leg eens uit waar je dat vandaan haalt.
En als het kan, graag binnen vijf jaar een antwoord. Niet alleen Nina den Heyer wacht op u.