Zo denk je dat je wel aan het einde van deze reeks bent, zo vertellen mail en appjes dat je er nog niet bent.
Uit het onderzoeksrapport van Cactus nam ik bijvoorbeeld dit over:
‘De externe projectleider werkte rechtstreeks onder de directeur R&O, hiërarchisch is de directeur volgende in de lijn onder de gedeputeerde R&O.’
Je vergeet iemand in die hiërarchie, appt iemand, de eilandsecretaris.
‘De eilandsecretaris staat het bestuurscollege van een Caribisch openbaar lichaam Bonaire, Sint Eustatius of Saba bij en is aanwezig bij vergaderingen van het bestuurscollege. De functie is inhoudelijk gelijk aan die van de gemeentesecretaris in Europees-Nederlandse gemeenten.
De gemeentesecretaris is de eerste beleidsadviseur van het college van burgemeester en wethouders.’
Zo, hiermee is de rangorde compleet. Hoop ik.
‘Het voorstel om de rotonde uit het project te lichten had niet te maken met de publieke aandacht en discussie’, schrijft een ander, ‘iemand heeft gezegd dat men gewoon door moest gaan met het ontwerp zoals dat op tafel lag.’
Zo is het gegaan. Maar de auteur van deze app vermeldt niet waar deze kennis op gebaseerd is.
Een andere correspondent, vanuit de Randstad, is een goede lezer:
‘Als de externe projectleider zegt dat hij het mandaat niet had om zulke ingrijpende besluiten te nemen, zie rapportage, hoe kan het dan dat andere betrokkenen zeggen dat hij wel het besluit heeft genomen?
Zie rapport juni 2022: ‘Zowel BWM als CEC geven aan dat de externe projectleider zonder mandaat hun die opdracht heeft gegeven.’
Heeft dat onderzoeksbureau de notulen van bouwvergaderingen niet ingezien?
Het gaat er bij mij niet in dat een aannemer met werkzaamheden start zonder een handtekening.’
Het verhaal over de ICT afdeling en WeTransfer leverde vrolijke berichten op.
‘De oud directeur had ook een dossier gestuurd naar de nieuwe directeur via We Transfer maar dit werd nimmer geopend. Oorzaak hiervan is de trage afhandeling van de afdeling ICT die verantwoordelijk is dat bestanden geopend kunnen worden. Daardoor is er veel kennis verloren gegaan.’
Blijkbaar heeft deze afdeling de instructies over veiligheid op netwerken twee, drie keer gelezen.
Daardoor is de angst voor ellende zo groot dat ook ‘gewone’ e-mails geweigerd worden. Laat staan als je een mail met een bijlage stuurt.
Uit de voorbeelden die ik kreeg toegestuurd ontstaat het beeld van een afdeling die uit angst niet goed weet wat ze doet. En daarom de deuren maar gesloten houdt. Contact met sommige afdelingen van de overheid is daardoor lastig. Om het vriendelijk te formuleren.
Daarnaast is het begrijpelijk dat verschillende lezers graag allerlei namen van betrokkenen willen horen. Als een soort kroon op deze reeks.
Maar ik vind dat niet nodig. De meeste mensen weten wie, wat en hoe. Deze serie is bedoeld om te laten zien hoe de overheid het onderzoek naar Kaya Amsterdam vanaf de eerste dag gedwarsboomd heeft.
Een somber verhaal.