Het stuk over het personeelsbeleid van het Openbaar Lichaam Bonaire (OLB) en de inzet van OvO’s zorgde in de afgelopen week voor telefoontjes en berichten vanaf het eiland.
‘Een OvO is in mensentaal een adviseur. In plaats van een ambtenaar te werven en te benoemen, neemt het Bestuurscollege een adviseur aan’, schreef ik in dit stuk: http://ikkiseiland.com/2022/11/07/zand-erover-deel-2-over-het-openbaar-lichaam-bonaire/
De inzet en beloning van OvO’s levert scheve gezichten op. Uit de voorbeelden die ik kreeg, heb ik het volgende beeld samengesteld:
‘Niet dat ik ontevreden ben over mijn loon. Ik verdien ruim 3000 dollar netto per maand met een 36-urige werkweek. Daarnaast bouw ik pensioen op, heb ik vakantiedagen en krijg ik een eindejaarsuitkering.
Maar degene met wie ik samenwerk heeft een uurtarief van 100 dollar. Met zijn BV verdient hij zo ruim 14.000 dollar per maand. En door die constructie betaalt hij nog weinig belasting ook.
We doen hetzelfde werk.
Je kunt je niet onderuit dat het soms steekt. Het verschil is te groot.’
Ook is het storend dat er verschillende OvO’s binnen zijn gehaald zonder dat er een vacature was gemeld. Daardoor hebben anderen geen kans. Sommige van die mensen zitten al heel lang op hun plaats. Soms zelfs als afdelingshoofd. Er zijn zelfs mensen met een OvO die in een auto van de zaak rijden.
‘Ja, dan begrijp je wel dat ze hier met plezier werken. Ze zijn geen onderdeel van de organisatie, sturen factuurtjes en voelen zich niet echt betrokken.’
Samenvattend:
Je mag van de overheid een voorbeeldfunctie verwachten. Als richtinggevend aan de samenleving hoort zij zich niet alleen aan de wet te houden, ook mag van haar verwacht worden dat zij de geestelijke gezondheid van de maatschappij bewaakt, schreef ik vorige week.
De leiding van het OLB heeft er een klusje bij.